آسمان

آسمان بی ستاره
رخت سفر بسته‌ای ستاره‌ی من!!!
لختی صبر کن تا ابرها بروند...
اگر در حضور ابرهای تیره عزم سفر کنی، آسمانم تا همیشه ابری خواهد ماند...
در آسمان دلم همتای تو نیست که اشک چشم ابرهای تیره را بخشکاند!!!
لحظه‌ای بیشتر بمان!!!
نگذار حرفهایم در دل بماند، حرفهایی که دوست دارم همسفرت باشد...
یادت باشد در گذر از لحظه‌ها، چشم‌هایت را بگشایی تا مبادا شقایقی را لگد کنی!!!
در مسیر راهت شکوفه‌های خاطره فراوان است، مبادا کاری کنی که شکوفه‌ای بپژمرد!!!
ستاره‌ی زیبای من...
فراموش نکن دل اقاقی‌ها بی‌نهایت نازک است و نگاه نسترن‌ها شکننده!!!
چشم‌های روشن نرگسی‌ها چراغ راه تواند، از شاخه نچینیی‌شان!!!
این مهم را به‌خاطر بسپار...
از لبخند تو گلهای ناز دلم جان می‌گیرند و از اندوهت خارها...
شادمانی‌ات دلم را به رقص وامی‌دارد و افسردگی‌ات سکوتم را...
پس نگذار کودک لبخند بر لبهایت، به‌خواب فرو رود...
به‌ چلچله‌ها لد نبند، زود ترکت می‌کنند، و با پرستوها هم‌سفر نشو که تا سرما تنشان را بلرزاند فراموشت خواهند کرد...
ستاره‌ی زیبای من...
بدان که هم‌کیشانت هر چند به گونه‌ای همراهند، اما با شادمانی‌ها همرامند و با ستاره‌ی دلتنگ، غریبه‌اند...
هر گاه دلتنگ و غریب شدی به خاطر بیاور...
یک نفر اینجاست که تا همیشه شریک اندوه تو نیز هست و هر زمان به آسمانش برگردی، از شادمانی پر خواهد گرفت...
کاش می‌دانست چه آورد بر دلم...
25|10|86